Het verhaal van Sarah

Sarah is een vrouw van 35 jaar oud, met een druk leven dat haar soms overweldigde. Ze had een veeleisende baan bij een marketingbureau, een liefdevolle man, twee energieke kinderen en een groep toegewijde vrienden. Maar tussen het jongleren met werkdeadlines, schoolactiviteiten, sociale verplichtingen en pogingen om zelfs maar een beetje tijd voor zichzelf te vinden, voelde Sarah zich vaak uitgeput en gestrest.

Ze wilde alles goed doen, maar hoe harder ze probeerde, hoe meer ze het gevoel kreeg dat ze tekortschoot. Het lukte haar maar niet om een ​​gezonde balans te vinden tussen werk, gezin, sociale verplichtingen en zelfzorg. Telkens wanneer iemand haar om een ​​gunst vroeg of haar uitnodigde voor een evenement, vond Sarah het moeilijk om nee te zeggen. Ze wilde anderen niet teleurstellen, zelfs als dat ten koste ging van haar eigen welzijn.

Op een ochtend realiseerde ze zich dat ze niet langer zo door kon gaan. Ze voelde zich uitgeput en overweldigd. Het was tijd om hulp te zoeken.

Samen zijn we aan de slag gegaan met de coaching en ontmoetten elkaar regelmatig voor wandelsessies. Sarah heeft geleerd haar grenzen te stellen, haar prioriteiten opnieuw te bepalen en meer ruimte te creëren voor zelfzorg.

Langzaam maar zeker begon Sarah veranderingen aan te brengen in haar leven. Ze leerde om zichzelf op de eerste plaats te zetten zonder zich schuldig te voelen, en ontdekte dat haar relaties en prestaties eigenlijk verbeterden toen ze meer in balans was. Haar man en kinderen merkten een verschil in haar op – ze was geduldiger, meer aanwezig en gelukkiger.

Sarah vond de balans waarnaar ze verlangde. De wandelcoaching had haar enorm geholpen.

Door de rust en helderheid van de natuur te combineren met de begeleiding van een ervaren coach, slaagde Sarah erin om haar weg te vinden naar een leven dat in lijn was met haar waarden en behoeften. Ze besefte dat ze niet alles hoefde te doen en dat het oké was om hulp te vragen als ze dat nodig had.

Mijn eerste verjaardag!

De eerste verjaardag van C-yourcoach!

Vorig jaar januari startte dit mooie avontuur met mijn inschrijving bij de KvK.

Stralend liep ik naar buiten waar de collega’s van mijn team bij Hogeschool Rotterdam  mij met bloemen opwachtten! Wat een fijn gevoel dat ze zo achter me staan!

Wat heb ik het afgelopen jaar ontzettend veel geleerd. Door het bouwen van mijn website, nadenken over het plaatsen van content en de positionering van mijn bedrijf. Ik heb nieuwe mensen leren kennen, die de tijd en moeite hebben genomen om met mij mee te denken, daarvoor ben ik heel dankbaar. Ik heb workshops en webinars gevolgd om te leren hoe ik het beste content kan plaatsen en hoe ik mijn administratie op orde moet houden.

Het bepalen van mijn doelgroep en het besluit dat ik vooral buiten wil coachen zijn ook stappen geweest om te komen tot waar ik nu ben.

En wat stapte ik uit mijn comfortzone door mij aan te melden bij de VOA (Vereniging Ondernemers Alphen). Hierdoor groeide mijn zelfvertrouwen en heb ik weer nieuwe mensen leren kennen.

Maar dan, hoe komen de coachees bij me? Ik maakte content, schreef blogs, deed aan netwerken, schreef mij in bij diverse platforms. Het ging niet vanzelf. Dat was spannend!

Toch lukte het, ineens was daar mijn eerste officiële coachee. Niet snel daarna kwam ook al de volgende.

Wat fijn om hen een stap verder te kunnen helpen, maar ook voelde het gek om daar de eerste keer een factuur voor te sturen.

Het afgelopen jaar ben ik mijzelf weer aan alle kanten tegengekomen. Onzeker; zie je wel, het gaat me nooit lukken! Ze zitten toch niet op mij te wachten, heb ik wel de juiste keus gemaakt? In zo’n periode is het fijn dat er steun is vanuit de mensen die dichtbij staan, om wie ik geef! Dat geeft mij het vertrouwen om door te gaan en niet op te geven.

Gelukkig maar, want het is een super leuk en mooi avontuur!

De druk is er af, ik weet wie ik ben en wat ik kan. Er is geen haast, ik mag mijn eigen pad volgen, verdwalen en weer thuis komen.

Trots ben ik op C-yourcoach en op wat me is gelukt. Ik kijk vol vertrouwen naar de toekomst!

Op mijn manier en mijn tempo, zodat ik er nog heel lang veel plezier aan beleef!

Wat wil jij later worden?

Als kind krijg je vaak de vraag: “Wat wil jij later worden?” Het is een vraag die we allemaal wel eens hebben gekregen en waar we waarschijnlijk verschillende antwoorden op hebben gegeven. Als ik terugdenk aan mijn eigen jeugd, zei ik meestal dat ik dierenartsassistente wilde worden. Later veranderde dat in ouderenverzorger of politieagente. Maar er werd nooit gevraagd: “Wie wil je zijn?” En zelfs nu wordt die vraag bijna nooit gesteld.

Het is interessant om te bedenken waarom we onze kinderen leren zich te identificeren met een beroep of iets wat ze doen, maar niet met wie ze kunnen zijn. We focussen ons op het vinden van een carrière en het bereiken van succes, zonder na te denken over wie we echt willen zijn als persoon.

Als volwassene kom je er al snel achter dat je niet bent wat je voor je werk doet, maar dat je bent zoals je je gedraagt. Je kunt een succesvolle carrière hebben, maar als persoon nog steeds ongelukkig zijn. Het draait allemaal om hoe je leeft en hoe je anderen behandelt.

Identiteit gaat verder dan een beroep

Een beroep kan zeker deel uitmaken van onze identiteit, vooral omdat we er veel tijd aan besteden en het vaak ook invloed heeft op andere aspecten van ons leven. Maar identiteit gaat verder dan alleen ons werk. Het gaat over onze waarden, onze persoonlijkheid en hoe we ons verbinden met anderen.

Als je nadenkt over wie je wilt zijn, kun je jezelf vragen stellen als: “Wil ik een vriendelijk persoon zijn?” “Wil ik behulpzaam zijn?” “Wil ik positief in het leven staan?” Dit zijn karaktereigenschappen die veel belangrijker kunnen zijn dan welke baan je hebt.

De zoektocht naar zelfontdekking

Het proces van zelfontdekking is essentieel om te bepalen wie we willen zijn. Het gaat erom te begrijpen wat echt belangrijk voor ons is en wat ons gelukkig maakt. Dit kan een levenslange reis zijn, maar het is de moeite waard om hier tijd en energie in te investeren.

In de opleiding tot coach bij @Schoolvoorcoaching ben ik mijzelf aardig tegengekomen. Ik dacht dat ik mijzelf goed kende, een stabiele vrouw was die haar sterke en zwakke kanten wel kende. Dat was deels het geval, maar ook werd ik geconfronteerd met kanten van mijzelf die ik niet eerder tegen was gekomen. Dit zijn over het algemeen issues die ontstaan zijn in het verleden en waar ik, zonder dat ik dat wist, nog ‘last’ van had. De ‘reis’ die ik tijdens mijn opleiding heb doorgemaakt, heeft mij inzicht gegeven in die kanten van mezelf. Daardoor ben ik in staat om veel milder naar mijzelf te kijken en heb ik mijzelf weer terug gevonden. Iets waar ik ontzettend dankbaar voor ben!

Een manier om jezelf beter te leren kennen, is door verschillende ervaringen op te doen. Probeer nieuwe dingen uit, ontwikkel nieuwe vaardigheden en ontmoet nieuwe mensen. Door deze ervaringen kom je erachter wat jou inspireert en waar jouw passies liggen.

Ook reflectie speelt een grote rol in zelfontdekking. Neem regelmatig de tijd om na te denken over wie je bent en wie je wilt worden. Wat waren momenten waarop je echt gelukkig was? Welke eigenschappen bewonder je bij anderen? Door dit soort vragen te stellen, kun je stappen zetten richting het vinden van jouw ware identiteit.

Conclusie

Als de vraag “Wat wil jij later worden?” weer wordt gesteld, bedenk dan dat wie je bent veel meer is dan een beroep. Het gaat over hoe je leeft, hoe je anderen behandelt en wat jou gelukkig maakt. Identificeer jezelf niet alleen met wat je doet, maar focus ook op wie je wilt zijn als persoon.

Dus stel jezelf de vraag: “Wie wil ik zijn?” Neem de tijd om zelfontdekking na te streven en te werken aan jouw persoonlijke groei. Op die manier kun je uiteindelijk een vervullend leven leiden waarin jouw identiteit bloeit.

Vakantiegevoel

De afgelopen weken ben ik op vakantie geweest. In deze periode probeer ik echt even offline te gaan. Ik geniet van mijn familie, de rust, de natuur en leuke dingen doen. Voor mij is vakantie echt even loslaten en weer opladen.

Dit jaar gingen we weer naar Kroatië, voor ons een favoriet vakantieland. Daar waan ik me echt in een andere wereld. De mensen leven en werken daar zo anders dan wij en naast dat zij heel hard werken, is er toch minder hectiek en druk.

Kroatië heeft een  enorme verscheidenheid aan natuurlijk. Kristalhelder zeewater, fantastische nationale parken, er is overal om je heen een gevoel van rust en harmonie met de natuur. Ondanks de aanwezigheid van veel toeristen heb ik dit jaar onder andere genoten van een boottocht, de watervallen van Krka en een prachtige zonsondergang in Zadar.

Vakantie biedt ook de gelegenheid om de zorgen van het dagelijkse leven volledig los te laten. Het ritme van de dagen wordt bepaald door de zon, de zee en de cultuur van het land. Je doet letterlijk even een stapje terug. Vaak is dit ook een periode van reflectie. We hebben mooie gesprekken over werk, het leven, de wereld en onderwerpen waar we normaal gesproken geen tijd voor nemen.

Bij thuiskomst probeer ik het vakantiegevoel een beetje vast te houden, gelukkig is het mooi weer en ben ik nog een paar dagen vrij. Ik heb de tijd om  ’s morgens rustig op te starten, te sporten en nog even in de tuin te zitten.

Om nog na te genieten van de vakantie voeg ik mijn favoriete vakantiefoto’s toe aan het digitale fotolijstje, zo zie ik ze regelmatig weer voorbij komen. Er zijn ook al weer veel leuke uitstapjes en een volgende vakantie om naar uit te kijken, ook dat helpt om het ontspannen gevoel vast te houden.

Zo kom ik langzaamaan weer in het ritme van het ‘gewone’ leven, maar hou ik toch mijn vakantiegevoel vast.

Blote voeten in het gras

In mijn jeugd hadden wij een stacaravan op Camping Vinkeloord in Brabant. Voor mij een plek waar ik mij als kind altijd vrij en gelukkig voelde. Vanaf het paasweekend tot en met de herfstvakantie kwamen we daar in het weekend en de vakanties. Als jong meisje vond ik het heerlijk om te ravotten in het bos, te voetballen of te zwemmen met onze vriendjes en gewoon lekker op mijn blote voeten in het gras te lopen.

Als ik mijzelf in gedachten terugbreng naar mijn jeugd, is dat altijd daar, met blote voeten in het gras. Tussen het voetballen door konden we  heerlijk liggen kletsen en naar klavertjes vier zoeken, madeliefjes plukken of een beetje stoeien. In mijn herinnering waren het altijd mooie dagen waarin het zachte gras verkoeling gaf. Die momenten van onbezorgdheid vormen een groot deel van mijn jeugdherinneringen.

In het laatste blok van de coachopleiding deden we een opdracht in het bos. Waar ik eerst netjes op het pad bleef, kreeg ik na een poosje de neiging van het pad af te gaan en gewoon door het bos te lopen. Al mijmerend bedacht ik dat het niet altijd nodig is om op je pad te blijven, maar dat je best eens een andere route, zonder makkelijk begaanbaar pad, kunt nemen. Het struinen door het bos, bracht mij weer terug naar mijn jeugd. Onbekommerd gaan en staan waar je wilt, zonder na te denken over het te volgen pad.

Voor mij was daar de cirkel rond en wist ik dat ik meer ging doen met de coaching.

In mijn dagelijkse leven is veel structuur, loop ik meestal op het pad dat er ligt. Het gevoel ervan af te kunnen als ik dat wil, was bevrijdend. Door het bos in te gaan, voelde ik mij voor even weer de onbezorgde, jonge Claudia. Ravotten in het bos en daarna op blote voeten in het gras.

Ook nu ik ouder ben kan ik genieten van de kleine dingen en de natuur, juist om de dagelijkse structuur te verbreken en weer even op te laden.

Ik kan iedereen aanraden om ook eens met blote voeten door het gras te lopen en terug te denken aan wat jou vroeger gelukkig maakte. Maakt dat je nu ook nog gelukkig?

Reageren mag! Een afspraak maken om samen door het gras te lopen, mag natuurlijk ook!

Loslaten

Als iemand aan mij vraagt waarin ik de laatste jaren het meeste groei en ontwikkeling heb doorgemaakt geef ik als antwoord dat ik veel meer rust in mijn hoofd heb.  Ik was vaak bezig met wat er nog moest komen, terwijl ik iets anders aan het doen was. Ik maak me minder snel druk en ik kan me nu veel meer focussen op waar ik mee bezig ben. Dacht ik…….

Totdat ik met open ogen weer volledig in mijn eigen valkuil liep. Ik kreeg vakantiestress! Op vrijdag gingen we op vakantie en ik werkte tot en met donderdag. Zowel op het werk als thuis had ik het druk (vond ik) en wilde ik nog van alles afronden. Met als gevolg STRESS!

Ik raakte van slag door alles wat ik nog ‘moest’ doen en werd er niet gezelliger van. Ik maakte lijstjes voor werk en de vakantie om af te kunnen vinken wat ik gedaan had, was druk bezig en had weinig oog voor mijn omgeving. In de loop van donderdag kwam ik weer een beetje bij zinnen en merkte dat ik weer in mijn oude gewoontes en patronen was teruggevallen.

Gelukkig kon ik dit relativeren en moest zelfs lachen om mezelf; hoezo “ik maak mij niet meer zo druk.” Ik was maar een weekje weg en hoefde echt niet alles af te hebben. Vanaf dat moment kon ik weer loslaten.

Het zorgde wel voor reflectie: waardoor liep ik weer in die oude valkuil? Ik wilde alles goed afronden en niemand teleurstellen. Maar de enige die teleurgesteld was, was ikzelf.

De groei die ik heb doorgemaakt is vooral het besef dat dit een van mijn valkuilen is en hoe ik daarmee om kan gaan. Ongetwijfeld verval ik nog veel vaker in oude gewoontes en patronen, maar ik weet nu hoe ik steeds opnieuw weer los kan laten.

#lostlaten #valkuil #stress #groei

Verlegen meisje

Afgelopen dinsdag heb ik de workshop ‘Stevig op je eigen plek staan’ via SchoolvoorCoaching gevolgd. Paula Kolthoff inspireerde de groep om met hulp van je lichaam je persoonlijk leiderschap te versterken (Embodied Learning). Ik had veel zin in de workshop, maar een klein beetje spanning had ik ook wel; hoe zou het zijn, wat kan ik verwachten, zijn het leuke mensen?

Allemaal vragen waarvan ik denk dat veel mensen die stellen als ze zoiets gaan doen. De workshop was leuk, leerzaam en inspirerend en de deelnemers waren dat ook.

Vroeger zou ik heel erg opzien tegen zo’n workshop, met een nieuwe groep mensen.

Als jong meisje was ik heel erg verlegen. Als iemand mij aansprak werd ik rood, ik praatte heel zachtjes en ik ging volledig op slot. Een voorbeeld van de ernst van mijn verlegenheid: Op de middelbare school ging ik in het tussenuur wel eens naar mijn oma. Zij woonde op de negende verdieping en ik ging met de trap naar boven, zodat ik niet met vreemde mensen in de lift zou staan.

Inmiddels vind ik het juist leuk nieuwe mensen te ontmoeten en ben ik van mijn verlegenheid afgekomen. Dat ging redelijk natuurlijk; ik kreeg een bijbaantje bij Albert Heijn achter de kassa. Nog zo ’n ouderwetse waar je zelf de prijzen aan moest slaan (ja, zo oud ben ik al). De collega die mij in moest werken gaf aan mij aan dat ik echt harder moest praten, anders konden de klanten mij niet verstaan. Ik leerde hier met klanten en collega’s om te gaan, maar ik leerde ook dat niet iedereen op dezelfde manier leefde als ik in mijn veilige en vertrouwde omgeving deed. Ik leerde ook dat niet iedereen altijd eerlijk was of aardig. Eigenlijk leerde ik hier over het echte leven.

In die periode ben ik gestopt met de opleiding die ik deed en heb een aantal jaar fulltime gewerkt bij Albert Heijn. Niet iedereen begreep die keuze, maar ik heb doorgezet en heb er nooit spijt van gehad. Ondanks dat het mij ook wel eens onzeker maakte, ben ik blij met de keuze die ik destijds gemaakt heb. Als ik daar niet had gewerkt, was ik niet geworden wie ik nu ben.

Door het werken heb een begin gemaakt met het ontwikkelen van mijn zelfvertrouwen; het verlegen meisje werd een jonge vrouw die mensen aan durfde te spreken, het fijn vond om anderen te helpen en zelfs leiding durfde te geven.

Toch voel ik nu af en toe nog steeds die onzekerheid in nieuwe groepen. De afgelopen jaren heb ik geleerd dat die onzekerheid er altijd een beetje bij hoort. Het is een deel van mij en als ik eenmaal vertrouwd ben met de groep, ben ik het kwijt. Ik heb er mee om leren gaan en het geaccepteerd.

Ergens zit nog dat onzekere, verlegen meisje en zonder haar, was ik niet geworden wie ik nu ben.

Winterwandeling

Op een dinsdag in februari, rond een uur of 10 (gewoon tijdens de thuiswerkdag), heb ik heerlijk een korte winterwandeling gemaakt. De zon scheen en het vroor licht. Iedereen die ik tegenkwam zei vriendelijk goedemorgen. Het was heerlijk en gaf me veel energie voor de rest van de dag.

Het wandelen midden op mijn werkdag gaf mij voorheen een schuldgevoel; wat zullen ze wel denken als ik gebeld wordt en buiten loop, kan ik dit wel maken? Inmiddels weet ik dat het juist een positief effect heeft en probeer ik dit regelmatig te doen.

In 2020 ben ik geconfronteerd met een hernia. Mijn lichaam trapte keihard op de rem!

Door corona was ik (net als vele anderen) aan de keukentafel beland, waar ik de hele dag aan het werk was. Ik dacht dat ik gezond leefde; ik at over het algemeen gezond en sportte regelmatig. Toch kon ik van het ene op het andere moment bijna niets meer.

Van de huisarts kreeg ik pijnstilling en ik ging naar de fysio. Ik kon niet eens een minuut blijven staan of lopen door de uitstraling naar mijn been en wist af en toe niet waar ik het zoeken moest.

Van de fysio kreeg ik oefeningen en hij drukte mij op het hard om niet te lang te zitten. Bewegen is noodzakelijk. Zo startte ik op een gegeven moment met enkele korte wandelingetjes verspreid over de dag. Tijdens mijn herstel merkte ik dat de beweging mij goed deed. Ik probeer ook nu nog regelmatig een wandeling te maken.

Niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal doen de wandelingen mij goed. Af en toe pleeg ik een telefoontje onderweg, maar soms helpt het wandelen mij bij het nadenken over de aanpak van iets.

Ik vind het ook heerlijk om gewoon aan niets te denken en te genieten van de zon of de omgeving. Na de wandeling zit ik vol energie en ben weer veel productiever. Vaak weet ik ook opeens het antwoord op iets waar ik al langere tijd mee zat.

Van mijn schuldgevoel ben ik ook af, sterker nog, ik vertel aan mijn collega’s dat ik dit doe en geef hen het advies hetzelfde te doen. Als ik dan hoor dat ook hen dit helpt, geeft dat een goed gevoel.

Als coach vind ik het ook fijn om in beweging te zijn. Dit kan door inzet van een bepaalde oefening, maar ook door wandelcoaching. Denk jij dat dit iets voor jou is? Maak dan een afspraak om kennis te maken en de mogelijkheden te bespreken.

Claudia