Verlegen meisje

Afgelopen dinsdag heb ik de workshop ‘Stevig op je eigen plek staan’ via SchoolvoorCoaching gevolgd. Paula Kolthoff inspireerde de groep om met hulp van je lichaam je persoonlijk leiderschap te versterken (Embodied Learning). Ik had veel zin in de workshop, maar een klein beetje spanning had ik ook wel; hoe zou het zijn, wat kan ik verwachten, zijn het leuke mensen?

Allemaal vragen waarvan ik denk dat veel mensen die stellen als ze zoiets gaan doen. De workshop was leuk, leerzaam en inspirerend en de deelnemers waren dat ook.

Vroeger zou ik heel erg opzien tegen zo’n workshop, met een nieuwe groep mensen.

Als jong meisje was ik heel erg verlegen. Als iemand mij aansprak werd ik rood, ik praatte heel zachtjes en ik ging volledig op slot. Een voorbeeld van de ernst van mijn verlegenheid: Op de middelbare school ging ik in het tussenuur wel eens naar mijn oma. Zij woonde op de negende verdieping en ik ging met de trap naar boven, zodat ik niet met vreemde mensen in de lift zou staan.

Inmiddels vind ik het juist leuk nieuwe mensen te ontmoeten en ben ik van mijn verlegenheid afgekomen. Dat ging redelijk natuurlijk; ik kreeg een bijbaantje bij Albert Heijn achter de kassa. Nog zo ’n ouderwetse waar je zelf de prijzen aan moest slaan (ja, zo oud ben ik al). De collega die mij in moest werken gaf aan mij aan dat ik echt harder moest praten, anders konden de klanten mij niet verstaan. Ik leerde hier met klanten en collega’s om te gaan, maar ik leerde ook dat niet iedereen op dezelfde manier leefde als ik in mijn veilige en vertrouwde omgeving deed. Ik leerde ook dat niet iedereen altijd eerlijk was of aardig. Eigenlijk leerde ik hier over het echte leven.

In die periode ben ik gestopt met de opleiding die ik deed en heb een aantal jaar fulltime gewerkt bij Albert Heijn. Niet iedereen begreep die keuze, maar ik heb doorgezet en heb er nooit spijt van gehad. Ondanks dat het mij ook wel eens onzeker maakte, ben ik blij met de keuze die ik destijds gemaakt heb. Als ik daar niet had gewerkt, was ik niet geworden wie ik nu ben.

Door het werken heb een begin gemaakt met het ontwikkelen van mijn zelfvertrouwen; het verlegen meisje werd een jonge vrouw die mensen aan durfde te spreken, het fijn vond om anderen te helpen en zelfs leiding durfde te geven.

Toch voel ik nu af en toe nog steeds die onzekerheid in nieuwe groepen. De afgelopen jaren heb ik geleerd dat die onzekerheid er altijd een beetje bij hoort. Het is een deel van mij en als ik eenmaal vertrouwd ben met de groep, ben ik het kwijt. Ik heb er mee om leren gaan en het geaccepteerd.

Ergens zit nog dat onzekere, verlegen meisje en zonder haar, was ik niet geworden wie ik nu ben.