schoolvoorcoaching

Wat wil jij later worden?

Als kind krijg je vaak de vraag: “Wat wil jij later worden?” Het is een vraag die we allemaal wel eens hebben gekregen en waar we waarschijnlijk verschillende antwoorden op hebben gegeven. Als ik terugdenk aan mijn eigen jeugd, zei ik meestal dat ik dierenartsassistente wilde worden. Later veranderde dat in ouderenverzorger of politieagente. Maar er werd nooit gevraagd: “Wie wil je zijn?” En zelfs nu wordt die vraag bijna nooit gesteld.

Het is interessant om te bedenken waarom we onze kinderen leren zich te identificeren met een beroep of iets wat ze doen, maar niet met wie ze kunnen zijn. We focussen ons op het vinden van een carrière en het bereiken van succes, zonder na te denken over wie we echt willen zijn als persoon.

Als volwassene kom je er al snel achter dat je niet bent wat je voor je werk doet, maar dat je bent zoals je je gedraagt. Je kunt een succesvolle carrière hebben, maar als persoon nog steeds ongelukkig zijn. Het draait allemaal om hoe je leeft en hoe je anderen behandelt.

Identiteit gaat verder dan een beroep

Een beroep kan zeker deel uitmaken van onze identiteit, vooral omdat we er veel tijd aan besteden en het vaak ook invloed heeft op andere aspecten van ons leven. Maar identiteit gaat verder dan alleen ons werk. Het gaat over onze waarden, onze persoonlijkheid en hoe we ons verbinden met anderen.

Als je nadenkt over wie je wilt zijn, kun je jezelf vragen stellen als: “Wil ik een vriendelijk persoon zijn?” “Wil ik behulpzaam zijn?” “Wil ik positief in het leven staan?” Dit zijn karaktereigenschappen die veel belangrijker kunnen zijn dan welke baan je hebt.

De zoektocht naar zelfontdekking

Het proces van zelfontdekking is essentieel om te bepalen wie we willen zijn. Het gaat erom te begrijpen wat echt belangrijk voor ons is en wat ons gelukkig maakt. Dit kan een levenslange reis zijn, maar het is de moeite waard om hier tijd en energie in te investeren.

In de opleiding tot coach bij @Schoolvoorcoaching ben ik mijzelf aardig tegengekomen. Ik dacht dat ik mijzelf goed kende, een stabiele vrouw was die haar sterke en zwakke kanten wel kende. Dat was deels het geval, maar ook werd ik geconfronteerd met kanten van mijzelf die ik niet eerder tegen was gekomen. Dit zijn over het algemeen issues die ontstaan zijn in het verleden en waar ik, zonder dat ik dat wist, nog ‘last’ van had. De ‘reis’ die ik tijdens mijn opleiding heb doorgemaakt, heeft mij inzicht gegeven in die kanten van mezelf. Daardoor ben ik in staat om veel milder naar mijzelf te kijken en heb ik mijzelf weer terug gevonden. Iets waar ik ontzettend dankbaar voor ben!

Een manier om jezelf beter te leren kennen, is door verschillende ervaringen op te doen. Probeer nieuwe dingen uit, ontwikkel nieuwe vaardigheden en ontmoet nieuwe mensen. Door deze ervaringen kom je erachter wat jou inspireert en waar jouw passies liggen.

Ook reflectie speelt een grote rol in zelfontdekking. Neem regelmatig de tijd om na te denken over wie je bent en wie je wilt worden. Wat waren momenten waarop je echt gelukkig was? Welke eigenschappen bewonder je bij anderen? Door dit soort vragen te stellen, kun je stappen zetten richting het vinden van jouw ware identiteit.

Conclusie

Als de vraag “Wat wil jij later worden?” weer wordt gesteld, bedenk dan dat wie je bent veel meer is dan een beroep. Het gaat over hoe je leeft, hoe je anderen behandelt en wat jou gelukkig maakt. Identificeer jezelf niet alleen met wat je doet, maar focus ook op wie je wilt zijn als persoon.

Dus stel jezelf de vraag: “Wie wil ik zijn?” Neem de tijd om zelfontdekking na te streven en te werken aan jouw persoonlijke groei. Op die manier kun je uiteindelijk een vervullend leven leiden waarin jouw identiteit bloeit.

Verlegen meisje

Afgelopen dinsdag heb ik de workshop ‘Stevig op je eigen plek staan’ via SchoolvoorCoaching gevolgd. Paula Kolthoff inspireerde de groep om met hulp van je lichaam je persoonlijk leiderschap te versterken (Embodied Learning). Ik had veel zin in de workshop, maar een klein beetje spanning had ik ook wel; hoe zou het zijn, wat kan ik verwachten, zijn het leuke mensen?

Allemaal vragen waarvan ik denk dat veel mensen die stellen als ze zoiets gaan doen. De workshop was leuk, leerzaam en inspirerend en de deelnemers waren dat ook.

Vroeger zou ik heel erg opzien tegen zo’n workshop, met een nieuwe groep mensen.

Als jong meisje was ik heel erg verlegen. Als iemand mij aansprak werd ik rood, ik praatte heel zachtjes en ik ging volledig op slot. Een voorbeeld van de ernst van mijn verlegenheid: Op de middelbare school ging ik in het tussenuur wel eens naar mijn oma. Zij woonde op de negende verdieping en ik ging met de trap naar boven, zodat ik niet met vreemde mensen in de lift zou staan.

Inmiddels vind ik het juist leuk nieuwe mensen te ontmoeten en ben ik van mijn verlegenheid afgekomen. Dat ging redelijk natuurlijk; ik kreeg een bijbaantje bij Albert Heijn achter de kassa. Nog zo ’n ouderwetse waar je zelf de prijzen aan moest slaan (ja, zo oud ben ik al). De collega die mij in moest werken gaf aan mij aan dat ik echt harder moest praten, anders konden de klanten mij niet verstaan. Ik leerde hier met klanten en collega’s om te gaan, maar ik leerde ook dat niet iedereen op dezelfde manier leefde als ik in mijn veilige en vertrouwde omgeving deed. Ik leerde ook dat niet iedereen altijd eerlijk was of aardig. Eigenlijk leerde ik hier over het echte leven.

In die periode ben ik gestopt met de opleiding die ik deed en heb een aantal jaar fulltime gewerkt bij Albert Heijn. Niet iedereen begreep die keuze, maar ik heb doorgezet en heb er nooit spijt van gehad. Ondanks dat het mij ook wel eens onzeker maakte, ben ik blij met de keuze die ik destijds gemaakt heb. Als ik daar niet had gewerkt, was ik niet geworden wie ik nu ben.

Door het werken heb een begin gemaakt met het ontwikkelen van mijn zelfvertrouwen; het verlegen meisje werd een jonge vrouw die mensen aan durfde te spreken, het fijn vond om anderen te helpen en zelfs leiding durfde te geven.

Toch voel ik nu af en toe nog steeds die onzekerheid in nieuwe groepen. De afgelopen jaren heb ik geleerd dat die onzekerheid er altijd een beetje bij hoort. Het is een deel van mij en als ik eenmaal vertrouwd ben met de groep, ben ik het kwijt. Ik heb er mee om leren gaan en het geaccepteerd.

Ergens zit nog dat onzekere, verlegen meisje en zonder haar, was ik niet geworden wie ik nu ben.